سیمان یکی از محصولات ساختمانی پرکاربرد است که بدون آن ساختوساز و اجرای پروژههای عمرانی ممکن نیست. از آنجاکه کشور در طول سالهای گذشته در مسیر توسعه گام برداشته، نیاز به سیمان افزایش یافته و درنتیجه شاهد رشد قابلتوجه ظرفیت تولید این محصول بودهایم.درحالحاضر مجموع ظرفیت تولید سیمان کشور حدود ۹۰ میلیون تن برآورد میشود. این ظرفیت کفاف نیاز کشور به سیمان را درحالحاضر و تا چند سال آینده میدهد. اگر سرانه مصرف سیمان کشور را حداکثر حدود ۷۰۰ تا ۸۰۰ کیلوگرم درنظر بگیریم، میزان مصرف این محصول ساختمانی در کشور ما سالانه برابر ۵۶ تا ۶۰ میلیون تن برآورد میشود. بنابراین ظرفیتسازیهای کنونی علاوه بر تامین نیاز کشور، امکان صادرات را هم برای صاحبان صنایع فراهم میکند.با این وجود، در طول یک سال گذشته شاهد کمبود سیمان و بهدنبال آن رشد قابلتوجه بهای فروش آن از طریق واسطهها بودیم. کمبود سیمان نهتنها از کمبود ظرفیت این محصول نشات نمیگیرد، بلکه حاصل بهره نگرفتن از ظرفیت کامل تولید این محصول است. درواقع سیمانیها با وجود چالشهایی که در مسیر فعالیت آنها وجود داشت نتوانستند با تمام توان تولید کنند.تامین نشدن قطعات یدکی و تجهیزات به سبب تحریمها و کمبود نقدینگی در شرکتها و همچنین توقفات در تولید از دیگر عوامل اصلی بهره نگرفتن از ظرفیت کامل تولید است. محدودیت در تامین برق و گاز در سال گذشته نیز روند تولید این محصول را تحتتاثیر قرار داد. با این وجود، محقق نشدن ظرفیت اسمی، زمینه کمبود این محصول را فراهم میکند.در چنین شرایطی چنانچه قرار باشد صنعت سیمان بهعنوان یکی از صنایع پیشران موردتوجه قرار گیرد انتظار میرود بروزرسانی واحدها از منظر تعمیرات اساسی اورهال، کاهش مصرف شاخصهای انرژی و مسائل محیط زیستی و… در اولویت باشد.در همین حال میتوان برای توسعه و بهبود عملکرد این صنایع در مسیر تولید و تعمیق ساخت داخل قدم برداشت. بسیاری از قطعات و تجهیزات موردنیاز سیمانیها که درحالحاضر وارداتی هستند را میتوان بومیسازی کرد و نیاز به خارج از کشور را به حداقل رساند. البته این تعمیق داخل برای همه قطعات ممکن نیست، چراکه از یکسو ساخت برخی از آنها انحصاری است و ما فناوری تولید آنها را در اختیار نداریم. از سوی دیگر، نیاز ما به این قطعات بهاندازهای نیست که روی تولید آنها سرمایهگذاری کنیم.